Speaker
Description
Wstęp
W radioterapii coraz częściej pojawiają się pacjenci wymagający leczenia osi mózgowo-rdzeniowej. Najczęściej stosowanymi technikami w radioterapii wiązką zewnętrzną są techniki dynamiczne, wykorzystujące typowy akcelerator medyczny. Alternatywnymi metodami leczenia są: napromienianie wiązką protonów oraz tomoterapia.
Materiał i metody
Celem pracy jest porównanie rozkładów dawek w planach leczenia napromieniania osi mózgowo-rdzeniowej. Do przygotowania planów radioterapii wykorzystano technikę helikalną dla fotonów (w systemie TPS Precision Accuray) oraz skanującą wiązkę protonową w technice IMPT – Intensity Modulated Proton Therapy (w systemie TPS Eclipse firmy Varian).
W badaniu porównano plany dla sześciu pacjentów. Do ich przygotowania wykorzystano te same skany tomograficzne, obrysy narządów krytycznych i obszarów tarczowych. Plany leczenia porównano
w oprogramowaniu RayStation - RaySearch Laboratories.
Analizie poddano rozkłady dawek w obszarach tarczowych i narządach. Zbadano również obszary
o dużym gradiencie dawki, które reprezentują odporność planów leczenia na niepewność związaną
z ułożeniem pacjenta i ruchomością narządów wewnętrznych. Radioterapia protonowa wymaga połączenia pól, dlatego miejsca łączenia zostały szczegółowo przeanalizowane. Porównano również czas trwania leczenia.
Wyniki i wnioski
Na podstawie otrzymanych wyników stwierdzono, że rozkłady dawek uzyskiwane w planach protonowych są znacznie korzystniejsze dla pacjenta z punktu widzenia ochrony narządów krytycznych i redukcji tzw. dawki integralnej, co jest szczególnie istotne dla pacjentów pediatrycznych – zminimalizowane ryzyko indukcji nowotworów wtórnych. Z drugiej strony plany leczenia przygotowane dla techniki helikalnej charakteryzują się większą jednorodnością rozkładu dawki
w obszarach, gdzie w technikach protonowych zachodzi potrzeba połączenia pól (mniejsza wrażliwość na błędy wynikające z ułożenia pacjenta). Dla obu technik uzyskano zbliżone czasy napromieniania.
| Sesja | Protonoterapia |
|---|
