Speaker
Description
Analiza gamma i specyficzne dla pacjenta miary jakości oparte na DVH, powszechnie stosowane w planowaniu radioterapii, nie są w stanie jednocześnie dostarczyć szczegółowych lokalizacji i wielkości rozbieżności między izodozami planowanych i dostarczonych przestrzennych rozkładów dawek. Wykorzystując miary statystyczne stosowane m.in. w ocenie jakości klasyfikacji, zgodność między planowaną i dostarczoną izodozą można ocenić dla dowolnej izodozy.
Opracowano metodę szacowania i raportowania różnic pomiędzy izodozami przestrzennych trójwymiarowych planowanych (referencyjnych) i dostarczanych (ocenianych) rozkładów dawek w funkcji poziomu dawki i lokalizacji przestrzennej. Na dowolnym poziomie izodozy całkowita objętość obszaru objętego izodozą referencyjną i ocenianą jest rozkładana na cztery podregiony: prawdziwie dodatnie – podregiony w obrębie izodoz referencyjnych i ocenianych, prawdziwie ujemne – poza obiema izodozami, fałszywie dodatnie – w ocenianej izodozie, ale nie w izodozie referencyjnej, a wyniki fałszywie ujemne – wewnątrz izodozy referencyjnej, ale nie w izodozie ocenianej. Na podstawie takiej dekompozycji obliczane są różne wskaźniki w celu ilościowego określenia rozbieżności między planowanymi i dostarczonymi izodozami. Trójwymiarowa projekcja i wizualizacja przestrzennego rozkładu tych rozbieżności ułatwia zastosowanie opracowanej metody w praktyce klinicznej.
Opracowaną metodą poddano analizie kilkadziesiąt planów klinicznych radioterapii fotonowej. W niektórych planach przy pewnych poziomach izodozy stwierdzono błędy w podawaniu dawki w anatomicznie istotnych lokalizacjach. Błędy te nie zostały w inny sposób uwidocznione – ani przez analizę gamma, ani przez pomiary QA oparte na DVH. Specjalnie opracowane narzędzie do wizualizacji przestrzennego rozkładu takich błędów na tle anatomicznych cech pacjenta pomaga w proponowanej analizie planów terapii.
| Sesja | Radioterapia |
|---|
