Speaker
Description
Radioterapia protonowa może być korzystniejsza w porównaniu ze standardową radioterapią fotonową pod względem rozkładu dawki w pacjencie. Wiązka protonowa może precyzyjnie dostarczyć dawkę w obszar zmiany nowotworowej, jednak należy wziąć pod uwagę niepewność zasięgu wiązki protonowej. Na niepewność zasięgu mają wpływ m.in. niepewności przygotowania krzywej kalibracji i korekcje stosowane podczas rekonstrukcji obrazu, zwłaszcza w przypadku pacjentów z implantami lub stabilizatorami. Powstałe artefakty i duże zmiany gęstości ośrodka mogą wpływać na zasięg wiązki protonowej oraz poprawność obliczenia dawki dostarczonej do pacjenta.
Wśród pacjentów z nowotworami podstawy czaszki oraz okolic miednicy pojawiają się przypadki, gdzie wewnątrz lub w bliskim sąsiedztwie planowanego obszaru tarczowego (PTV) znajdują się stabilizatory kręgosłupa o dużej gęstości. Wymaga to użycia rekonstrukcji z redukcją artefaktów i nadpisywania wartości HU w miejscu artefaktów, co zmienia wartości HU na obrazie CT, a to przekłada się na wartości dawki obliczone w systemie do planowania leczenia.
Podczas prezentacji zostaną przedstawione wyniki obliczeń dawki z systemu do planowania leczenia Eclipse 16.1 oraz z kodu Monte Carlo FRED, który został zweryfikowany eksperymentalnie w Centrum Cyklotronowym Bronowice. Wstępne wyniki symulacji MC pokazują, że obecność stabilizatorów w obszarze PTV oraz ich wielkość powoduje zmiany wartości dawki w tym obszarze (spadek o 5-10% przy obliczeniach typu “dose-to-medium”) oraz zmniejszenie zasięgu wiązki o ok. 2 mm, co w konsekwencji może prowadzić do obniżenia pokrycia PTV dawką terapeutyczną. Planowane jest zbadanie, czy potencjalna obecność obszarów o niższej dawce niż planowana z obliczeń MC może być skorelowana ze skutecznością terapii wiązką protonową, bazując na danych z kontroli pacjentów po radioterapii protonowej.
| Sesja | Protonoterapia |
|---|
