Speaker
Description
Pandemia spowodowana wirusem SARS Cov-2 pokazała, że niekiedy użycie termometru kontaktowego w celu weryfikacji podwyższonej temperatury ciała osoby z podejrzeniem zakażenia, niesie ryzyko rozprzestrzeniania się chorób. Doskonałym rozwiązaniem wydaje się zastosowanie obrazowania termicznego, jako metody diagnostycznej w obrazowaniu gorączki. Celem przeprowadzonych badań jest opracowanie algorytmu do wykonywania pomiarów termowizyjnych i wypracowania standardów badań przesiewowych w kierunku występowania gorączki, w różnych warunkach atmosferycznych, u osób wchodzących do budynków różnych instytucji.
Badania przeprowadzono w instytucjach publicznych. Każda badana osoba miała robione dwa zdjęcia termiczne twarzy - w projekcji AP i bocznej. Za pomocą kamery termowizyjnej T1020 FLIR o rozdzielczości 1024 x 768 pikseli, dokonywano pomiarów temperatury średniej z obszaru powierzchni czoła, maksymalnej czoła, kącików oczu, wnętrza jamy ustnej i przewodu słuchowego zewnętrznego. Natomiast za pomocą klasycznych termometrów, mierzono temperaturę w dole pachowym i uchu.
Otrzymane wstępne wyniki pokazały bardzo silne i dodatnie korelacje między temperaturą w uchu mierzoną termometrem dousznym, a maksymalną i średnią na czole, a nawet minimalną temperaturą czoła. Korelacje te oscylują wokół r=0,6, jednak najwyższą wartość współczynnika Pearsona otrzymano dla temperatury średniej czoła, mierzonej za pomocą kamery termowizyjnej.
Ponadto, wysokie korelacje otrzymano także między temperaturą w uchu, mierzoną termometrem dousznym, a maksymalną w kącikach oczu oraz maksymalną temperaturą w ustach oraz w uchu mierzoną kamerą termowizyjną. Wartości te wyniosły odpowiednio: r=0,54, r=0,27, r=0,65.
Podsumowując, zdalny pomiar temperatury ciała, wykonany kamerą termowizyjną przy uwzględnieniu odpowiednich wartości współczynników i algorytmów, może stanowić przydatne kryterium w ocenie temperatury głębokiej organizmu.
| Sesja | Promieniowanie niejonizujące |
|---|
